زندگی کردن شبیه موش های کور زیر خیابان های شهر پکن - وبلاگ نوکیا

به گزارش وبلاگ نوکیا، برای بسیاری از مردم زندگی در خانه هایی نمناک، بدون پنجره و نور، در زیر زمین غیرممکن است. هر چند، افرادی در کشور چین، چنین محل هایی را برای سکونت انتخاب می نمایند.

در اواخر دهه 1950، رابطه بین دو ملت بزرگ کمونیست (جمهوری خلق چین و اتحاد جماهیر شوروی) به علت تفاوت ایدئولوژی های سیاسی رو به زوال رفت و برای مدتی چنین به نظر می رسید که به زودی مسائل جدی بین دو کشور پیش می آید، جنگی که هیچ کدام از کشورها از استفاده از سلاح هسته ای اجتناب نخواهند کرد.

در سال 1969، در میان افزایش تنش ها، یکی از انقلابیون کمونیست چین به نام Mao Zedong، به مردان روستایی دستور داد تا تونل هایی برای حفاظت در برابر بمباران هوایی شوروی زیر خانه هایشان حفر نمایند. تا اواخر سال 1970، بر اساس گزارش ها 75 شهر بزرگ کشور چاله های کافی برای نگهداری 60 درصد جمعیت شان را حفر نموده بودند.

بعلاوه در پکن، تقریبا 300 هزار نفر برای کندن حدود 10000 تا 20000 پناهگاه بمب بیل می زدند و حدود 30 کیلومتر تونل آن ها را به هم متصل می کرد. هر انسان دارای قدرت جسمانی مناسب، حتی بچه های مدرسه ای، در این کوشش شرکت می کردند. دیوارها و برج های قدیمی شهر که زمانی به دور شهر حلقه زده بودند، به عنوان مواد اولیه برای ساختن این مجموعه مورد مصرف قرار می گرفتند.

بیشتر تونل ها و پناهگاه هایی که با دست حفر شدند، هم اکنون مسیری 85 کیلومتری را تشکیل داده اند که از تپه های غربی تا لبه شهر کشیده شده است. چنین انتظار می رفت که کل جمعیت 8 میلیونی شهر پکن از روی زمین ناپدید شوند و بتوانند برای مدت 4 ماه در تونل های زیرزمینی بسر ببرند تا هوای سطح زمین از آلودگی های حمله شیمیایی یا اتمی پاک گردد.

هر چند همه این زحمات به باد رفتند. Mao در سال 1976 از جهان رفت و جانشین او، Deng Xiaoping، همه ایدئولوژی های سیاسی او را به نفع اصلاحات اقتصادی تغییر داد. شاخه چین-کمونیست دهه های 1950 و 1960 هم اهمیت سیاسی خود را از دست داد. به علت اینکه دولت نمی خواست کوشش های بسیار زیاد مردم برای ساخت تونل ها به هدر برود، شهروندان را هدایت کرد که پناهگاه ها را تجاری نمایند تا سوددهی داشته باشند. خیلی از آن ها تبدیل به محل های سکونت اجاره ای شدند و بقیه هم به سوپرمارکت، سینما، رستوران، درمانگاه، مدرسه، تئاتر، کارخانه، انبار، مزارع کشت قارچ و محل هایی برای اسکیت بازی تبدیل شدند.

دولت هنوز هم پناهگاه های زیرزمینی را به عنوان یکی از ملزومات شهرها در نظر می گرفت. بنابراین در سال 1996، قانونی را وضع کرد که لزوم ساخت ساختمان های نو زیرزمینی را به عنوان پناهگاه تایید می کرد، ولی تاکید داشت که این ساختمان ها طوری ساخته شوند که در زمان صلح برای پیشرفت اقتصادی مورد استفاده قرار گیرند. این موضوع باعث افزایش خانه های زیر زمینی سود آور شد.

مدیریت این ساختمان ها سیستم پیچیده ای دارد که شامل دلالان و واسطه ها است. به طور معمول، این پناهگاه ها یا متعلق به یک شرکت خصوصی هستند یا متعلق به اداره دفاع غیر نظامی، که آن ها را به شهروندان پکن اجاره می دهند و آن ها هم زیرزمین ها را به مهاجران اجاره می دهند.

تخمین زده می گردد که حدود 1 میلیون نفر از ساکنین پکن در چنین فضاهای محدود و اغلب نمناکی زندگی می نمایند، زیرا آن ها مقرون به صرفه تر از هر جای دیگری در روی زمین هستند. افراد محلی به آن ها طایفه موش های کور یا shuzu می گویند. تقریبا، همه این افراد مهاجران جوانی هستند که از منطقه ها روستایی در جستجوی موقعیت های بهتر به مرکز روی آورده اند. هرچند، خیلی از ساکنین معتقدند که سکونت در زیر زمین فقط یک مرحله انتقالی در زندگی آن ها است و آن ها به امکانات اقتصادی دست خواهند یافت تا یک اتاق بهتر با پنجره و نور خورشید برای خودشان اجاره نمایند. یک فروشنده بیمه، Wei Kuan ، می گوید به خاطر این در زیر زمین زندگی می نماید که می خواهد برای خرید سایر چیزها مثل ماشین پول ذخیره کند.

او می گوید:

خیلی از همکارانم بالای زمین زندگی می نمایند، اما من فکر می کنم زندگی در آنجا خیلی راحت است، این مکان مرا مجبور می نماید که بیشتر کار کنم.

در سال 2010، مسئولین شهرداری پکن اعلام کردند که تا خاتمه سال 2012 استفاده مسکونی از فضاهای زیرزمینی به علت خطرات امنیتی مثل آتش سوزی یا سیل، غیرقانونی خواهد بود. در سال 2015، هزاران ساکن زیر زمین از خانه هایشان بیرون رانده شدند. در سال 2017، مسئولین 400 نفر را در زیر یک مجموعه آپارتمانی مجلل در پکن کشف کردند. ورود به قسمت هایی از تونل ها برای عموم آزاد است و به عنوان یک جاذبه توریستی در شهر پکن استفاده می گردد.