استئوکندریت دیسکان چیست و چه علائمی دارد؟ - وبلاگ نوکیا

به گزارش وبلاگ نوکیا، استئوکندریت دیسکان Osteochondritis dissecans یک بیماری مفصلی است که در آن استخوان زیر غضروف مفصل به علت کمبود جریان خون می میرد. سپس این استخوان و غضروف می توانند شل شوند و باعث ایجاد درد و احتمالاً مانع از حرکت مفصل شوند.

استئوکندریت دیسکان بیشتر در بچه ها و نوجوانان رخ می دهد. این می تواند علائمی را پس از آسیب به مفصل یا پس از چندین ماه فعالیت، به ویژه فعالیت های شدید مانند پریدن و دویدن ایجاد کند که روی مفصل تأثیر می گذارد. این بیماری بیشتر در زانو رخ می دهد، اما در آرنج، مچ پا و سایر مفاصل نیز رخ می دهد.

پزشکان استئوکندریت دیسکان را بر اساس مقدار آسیب، جدا شدن جزئی یا کامل قطعه، و اینکه آیا قطعه در جای خود باقی می ماند، مرحله بندی می نمایند. اگر تکه شل شده غضروف و استخوان در جای خود باقی بماند، ممکن است علائم کمی داشته باشید یا هیچ علامتی نداشته باشید. برای بچه ها خردسالی که استخوان هایشان هنوز در حال رشد است، آسیب ممکن است خود به خود بهبود یابد.

اگر قطعه شل گردد و بین قسمت های متحرک مفصل شما گیر کند یا درد مداوم داشته باشید، ممکن است جراحی لازم باشد.

علائم

بسته به مفصلی که آسیب دیده است، علائم و نشانه های استئوکندریت دیسکان ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• درد این شایع ترین علامت استئوکندریت دیسکان ممکن است در اثر فعالیت بدنی ایجاد گردد - بالا رفتن از پله ها، بالا رفتن از تپه یا ورزش کردن.
• تورم و حساسیت. پوست اطراف مفصل شما ممکن است متورم و حساس باشد.
• ترکیدن یا قفل شدن مفصل. اگر در حین حرکت، یک قطعه شل بین استخوان ها گیر کند، ممکن است مفصل شما در یک موقعیت گیر کند.
• ضعف مفاصل ممکن است احساس کنید که مفاصل شما در حال تقویت یا ضعیف شدن است.
• کاهش دامنه حرکتی. ممکن است نتوانید اندام آسیب دیده را به طور کامل صاف کنید.

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد

اگر درد یا درد مداوم در زانو، آرنج یا مفصل دیگر دارید، به پزشک مراجعه کنید. سایر علائم و نشانه هایی که باید باعث تماس یا مراجعه به پزشک شوند عبارتند از تورم مفاصل یا ناتوانی در حرکت دادن مفصل در تمام دامنه حرکتی آن.

علل

دلیل استئوکندریت دیسکان ناشناخته است. کاهش جریان خون به انتهای استخوان آسیب دیده ممکن است ناشی از ضربه های مکرر باشد - قسمت های کوچک و چندگانه آسیب جزئی و ناشناخته که به استخوان آسیب می رساند. ممکن است یک جزء ژنتیکی وجود داشته باشد که باعث می گردد بعضی افراد تمایل بیشتری به ابتلا به این اختلال داشته باشند.

عوامل خطر

استئوکندریت دیسکان بیشتر در بچه ها و نوجوانان بین 10 تا 20 سال رخ می دهد که در ورزش بسیار فعال هستند.

عوارض

استئوکندریت دیسکان می تواند خطر ابتلا به استئوآرتریت در آن مفصل را افزایش دهد.

پیشگیری

نوجوانانی که در ورزش های سازمان یافته شرکت می نمایند ممکن است از آموزش در خصوص خطرات ناشی از استفاده بیش از حد برای مفاصل خود بهره ببرند. یادگیری مکانیک ها و تکنیک های مناسب ورزش آن ها، استفاده از وسایل حفاظتی مناسب و شرکت در تمرینات قدرتی و تمرینات پایداری می تواند به کاهش احتمال آسیب یاری کند.

تشخیص

در طول معاینه فیزیکی، پزشک روی مفصل آسیب دیده فشار می آورد و نواحی تورم یا حساسیت را آنالیز می نماید. در بعضی موارد، شما یا پزشکتان می توانید یک قطعه شل شده را در داخل مفصل خود احساس کنید. پزشک سایر ساختار های اطراف مفصل مانند رباط ها را نیز آنالیز می نماید.

بعلاوه پزشک از شما می خواهد که مفصل خود را در جهات مختلف حرکت دهید تا ببیند آیا مفصل می تواند در دامنه حرکت طبیعی خود به آرامی حرکت کند یا خیر.

تست های تصویربرداری

پزشک ممکن است یک یا چند مورد از این آزمایش ها را تجویز کند:

• اشعه ایکس. اشعه ایکس می تواند ناهنجاری هایی را در استخوان های مفصل نشان دهد.
• تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI). با استفاده از امواج رادیویی و میدان مغناطیسی قوی، MRI می تواند تصاویر دقیقی از بافت های سخت و نرم، از جمله استخوان و غضروف، ارائه دهد. اگر عکس برداری با اشعه ایکس طبیعی به نظر می رسد اما هنوز علائم دارید، پزشک ممکن است MRI را تجویز کند.
• توموگرافی کامپیوتری (CT) اسکن. این تکنیک تصاویر اشعه ایکس گرفته شده از زوایای مختلف را برای فراوری تصاویر مقطعی از ساختار های داخلی ترکیب می نماید. سی تی اسکن به پزشک اجازه می دهد تا استخوان را با جزئیات زیاد ببیند، که می تواند به معین محل قطعات شل در مفصل یاری کند.

درمان

درمان استئوکندریت دیسکان برای بازگرداندن عملکرد طبیعی مفصل آسیب دیده و تسکین درد و بعلاوه کاهش خطر ابتلا به آرتروز است. هیچ درمانی واحد برای همه جوابگو نیست. در بچه های که استخوان هایشان هنوز در حال رشد است، ممکن است نقص استخوان با یک دوره استراحت و محافظت بهبود یابد.

در ابتدا، پزشک احتمالاً اقدامات محافظه کارانه را توصیه می نماید که ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• به مفصل خود استراحت دهید از فعالیت هایی که به مفصل شما فشار وارد می نماید، مانند پریدن و دویدن در صورت آسیب تماشا زانو خودداری کنید. ممکن است لازم باشد برای مدتی از عصا بهره ببرید، به خصوص اگر درد باعث لنگیدن شما گردد. بعلاوه ممکن است پزشک استفاده از آتل، گچ گیری یا بریس را برای بی حرکت کردن مفصل برای چند هفته پیشنهاد دهد.
• فیزیوتراپی اغلب، این درمان شامل تمرینات کششی، دامنه حرکتی و تمرینات تقویتی برای عضلاتی است که از مفصل درگیر حمایت می نمایند. فیزیوتراپی معمولاً پس از جراحی نیز توصیه می گردد.

عمل جراحی

اگر قطعه شلی در مفصل خود دارید، اگر بعد از توقف رشد استخوان ها، ناحیه آسیب دیده همچنان وجود دارد، یا اگر درمان های محافظه کارانه بعد از چهار تا شش ماه یاریی نکرد، ممکن است به جراحی احتیاج داشته باشید. نوع جراحی به مقدار و مرحله آسیب و اندازه رشد استخوان های شما بستگی دارد.