برای دیدار با موجودات فضایی کجا را بگردیم؟ ، یک علت جالب برای اینکه تا کنون پیامی نگرفته ایم - وبلاگ نوکیا

به گزارش وبلاگ نوکیا، چرا ما تا کنون بیگانگان فضایی را شناسایی ننموده ایم؟ دانشمندان برای این سوال شرح جدیدی ارائه نموده اند.

به گزارش وبلاگ نوکیا و به نقل از ساینس الرت، تا جایی که می دانیم، انسان ها هرگز از اعماق فضا با بیگانگان تماسی نداشته اند. با این حال، از نظر آماری، ما نباید تنها باشیم. مانند یک عاشق طردشده، ما ناامیدانه سعی نموده ایم بفهمیم که چرا کسی با ما تماس نگرفته و بهانه های ممکن را یکی پس از دیگری آنالیز می کنیم.

محققی از آزمایشگاه بیوفیزیک آماری در سوئیس (EPFL)، اکنون شرح دیگری برای سکوت رادیویی ارائه نموده است که از اسفنج دریایی الهام گرفته شده است. کلودیو گریمالدی، بیوفیزیکدان، می گوید: ما فقط 60 سال است که در پی حیات فرازمینی هستیم. زمین می تواند به سادگی در یک حباب باشد که اتفاقا فاقد امواج رادیویی منتشر شده از حیات فرازمینی است.

به طور خلاصه، فضای زیادی برای اسکن وجود دارد و به احتمال زیاد پیغام های بیگانه کافی در مسیر ما وجود ندارد. این ایده بر اساس یک مدل آماری است که قبلا برای مطالعه مواد متخلخل مانند اسفنج ها استفاده می شد. فقط در این مطالعه در این مدل آماری به جای منافذ درون یک ماده، سیگنال های فرازمینی جایگزین شد.

نتیجه اینکه شکیبا باشید. آنالیز ردپایی از ارتباطات در کیهان احتیاج به زمان، کوشش و هزینه دارد و بحث هایی در خصوص اینکه آیا جستجو برای هوش فرازمینی (SETI) ارزش این کار را دارد یا خیر. مدل تحقیق با این فرض آغاز می گردد که حداقل یک سیگنال الکترومغناطیسی با منشاء فناوری در کهکشان راه شیری در هر زمان مشخص وجود دارد، و زمین حداقل برای شش دهه، اگر نه بیشتر، در یک حباب آرام (یا منافذ اسفنجی) قرار داشته است.

اگر این طور باشد، از نظر آماری کمتر از 1 تا 5 انتشار الکترومغناطیسی در هر قرن در هر نقطه از کهکشان ما وجود دارد. در خوش بینانه ترین سناریو، گریمالدی می گوید حداقل 60 سال طول می کشد تا ما به یک پیغام بیگانه برخورد کنیم. در بدبینانه ترین حالت، ما باید برای چنین پیغامی 2000 سال صبر کنیم. در هر دو حالت، باید یک تلسکوپ رادیویی در جهت درست داشته باشیم.

گریمالدی می گوید ممکن است از این جهت بدشانس بوده ایم که تلسکوپ های رادیویی مان در زمان درست در جهت درست برای دریافت سیگنال های الکترومغناطیسی از تمدن های دیگر نبوده اند.

این فرضیه در مقابل اینکه فکر کنیم دائما به وسیله سیگنال هایی از همه طرف بمباران می شویم اما به دلایلی قادر به شناسایی آنها نیستیم، متعادل تر است.

همین طور که ابزارهای مشاهده ما بهتر و بهتر می شوند و سیارات مناسب حیات بیشتری پیدا می کنیم، شانس بیشتری هم برای پیدا کردن حیات هوشمند فرازمینی داریم. با این حال هنوز فضای زیادی برای جست وجو وجود دارد. به همین علت است که مدلسازی برای اینکه کجا را باید بگردیم، کار مهمی است.

گریمالدی پیشنهاد می نماید که برترین راه، آنالیز های همگانی است: باید به جای استفاده از تلسکوپ ها به طور خاص برای جستجوی ارتباطات بیگانه، در پی سیگنال هایی در داده های جمع آوری شده به وسیله تلسکوپ هایی باشیم که بر ماموریت های دیگر متمرکز شده اند.

این تحقیق در مجله Astronomical منتشر شده است.